Los Pirineos,
Valles de Benasque y Estós
Zondag 25 mei 2003
Op zondag 25 mei 2003 vertrokken Franz, Luke, Ron, Ryan en Ronald zeer vroeg in de ochtend richting Benasque aan de Spaanse kant van de Pyreneeën. De bedoeling was om vijf uur te vertrekken, maar omdat Ron iets vertraagd was, werd dit twintig minuten later. Ingrid, die de bui al zag hangen en sterk het vermoeden had dat Ron de gehele heenreis en wellicht langer gepest zou worden, zei: "Het is mijn schuld, ik heb om kwart voor vier de wekker wel gehoord en hem, denk ik, uitgezet." Ondanks het opofferen van Ingrid om Ron zijn hachje te redden, hadden wij hem toch een strafjuk gegeven en hem veelvuldig met het te laat komen geconfronteerd.
Een ieder was fris uit bed gestapt en de stemming zat er al vroeg in. We hadden de grootste lol. Tijdens de eerste korte rust die Ryan, onze chauffeur, ons gunde werd dankbaar gebruik gemaakt van de toiletten. Ron, degene die te laat kwam en extra uitgeslapen was, liep door de schuifdeuren naar binnen en stond vervolgens enige tijd te wachten tot de klapdeuren vanzelf open schoven. Op een helder moment kwam hij er gelukkig zelf achter dat je de klapdeuren zelf handmatig moest openen te maken.
Ryan gunde ons niet veel tijd en even later zaten wij met z’n vijven al weer in de Seat Alhambra, die voldoende zitruimte bood voor vijf personen en vijf flinke rugzakken. Omdat het zeer rustig was kon de goed geoutilleerde Seat op cruise control (zo Ryan, nu kun je dit verslag ook aan je baas laten lezen, zodat hij ziet dat hij de auto en jouw kleding niet voor niets heeft gesponsord).
Omdat Sandy de 24e mei haar verjaardag had gevierd konden we voorbij Parijs een flink stuk appel-kruimelvlaai aansnijden. De suikers zouden wij de komende dagen nodig hebben. Even voorbij Toulouse in Zuid Frankrijk had Ryan geen zin meer om te rijden. Hij had inmiddels ruim tien uur gereden en Franz nam het stuur over. Het eerste wat Ryan zei toen hij op de passagiersstoel plaats nam: "Ik heb nu wel trek in een lekker koud biertje."
Ron, die een twee liter fles water had ingevroren en daar vijf pijpjes bier tegenaan had gelegd, kon hem op zijn wenken bedienen, ons overigens ook. Alleen Franz kon niet meedoen. Het was nog maar twee uurtjes rijden toen de pijpjes leeg waren. Gelukkig had Ron nog blikjes Fanta Pomelo. Dit spul was werkelijk niet te drinken (Fanta was ook geen sponsor), maar Ron probeerde zijn hele rugzak leeg te maken voordat we de berg op zouden gaan. De Pomelootjes werden aangevuld met Vodka, wat het verdriet iets minder maakte. We maakten nog twee korte sanitaire stops, voordat we in Benasque aankwamen.
Taida, een vriendin van Luke, en na de vakantie hopen wij dat zij nog steeds een vriendin is, is hoog zwanger en loopt op alle dag, zij heeft een restdracht van nog ongeveer vier weken. Ze heeft net een nieuw appartement betrokken, wat bij binnenkomst nog naar de verf ruikt. Dit lijken mij omstandigheden, waarbij ik zelfs een groep Smugglers niet in mijn huis wil hebben. Maar gezien het onberispelijke gedrag van Luke is zij bereid ons een slaapplaats aan te bieden en ze gaat zelfs het avondeten voor ons maken.
Er is nog wat tijd over en na lang debatteren komen we tot de conclusie dat we wellicht een klein biertje in het dorpje kunnen gaan doen. Het is het soort kroegje, waarbij je denkt dat je in een hol terecht bent gekomen waar ze wat planken tegen de muur hebben getimmerd en een toog in elkaar gerommeld hebben van oude planken. Vier bier en één wijn kosten hier nog geen vijf euro. Dit wordt een goedkope vakantie, maar nee, het volgende rondje is twee euro duurder en het rondje daarop is weer duurder. We laten het maar voor wat het is. Benieuwd naar wat we gaan eten lopen we terug naar het appartement van Taida. Om half elf ’s avonds schuiven we aan. Taida heeft voor ons Spaanse worst, brood en aardappeltortilla gemaakt. Het eten gaat er goed in na een lange dag. Verder nemen we deel aan het spelletje, waarbij je uit een apart soort kan wijn moet drinken. De bedoeling is dat je de karaf in één keer in je keel laat schenken, maar doe je dit te langzaam, dan gaat de helft over je shirt en ben je hier goed in dan giet je met gestrekte arm.
Omdat we laat aten, zouden we de slaap wel niet direct kunnen vatten, dus haalden we in het dorp koffie met een Amaretto. Franz die twijfelde of hij mee zou gaan was niet van de bar te sleuren en na een paar biertjes, waarvan drie de laatste waren, wisten we hem toch mee te krijgen. Om halftwee lagen we in bed.