De Ex-factor

 

Op een rustige vrijdagavond hangen de heren in hun chesterfield. Een enkeling met een sigaar, glas bier in de hand een beetje verveeld naar elkaar kijkend. Er is een stilte gevallen na het doornemen van de huiselijke perikelen en de vrouwen, die daar zo hun eigen karakter en inbreng in hebben. Daarbij is veel afgelachen, want overal is het eigenlijk hetzelfde. We begrijpen ze niet en willen we ze wel begrijpen? Misschien is een ieder nog wel in overpeinzing van het afgesloten onderwerp. De één nipt nog eens aan zijn bier, de ander kraakt het leer van de chesterfield door te gaan verzitten en weer een ander legt, al lurkend aan zijn sigaar, met een zucht zijn voeten op de salontafel.
“Wat een ingedut zooitje.”

“Ja, er moet weer eens wat gebeuren.”
“Een feest is wat we nodig hebben.”
Al snel vliegen de wildste ideeën over tafel, maar concreet gebeurt er niets en sterven de ideeën een stille dood tot de huidige programmering van de Nederlandse televisie ter tafel komt. We gaan de Ex-factor organiseren! In de lokale bladen zetten we advertenties waarin we alle gescheiden vrouwen, niet ouder dan 40, oké 45, uitnodigen zich op te geven over de Ex-factor. Liefst langer dan drie maanden gescheiden, want dan heeft Sonja Bakker haar werk gedaan en zitten de dames weer strak in het vel, hebben zij van de eerste alimentatie de schoonheidspecialiste betaald en blijven de kinderen logeren bij de gewezen echtgenoot. Kortom deze dames zijn klaar voor de vrijersmarkt en willen nu wel eens genieten na de sleur van zoveel jaar huwelijk.

We richten de herenclub in als soort van tv-locatie en zeggen dat wij de voorselectie houden voordat de grote selectie begint voor de uitzendingen. We bouwen een jurytafel waar drie van ons achter plaatsnemen en we kunnen uit de startblokken. “Maar wat moeten die dames dan voor kunstje doen?”
“Nou, gewoon heen en weer lopen.”
“Dat is voldoende.”
“Oké, dan zeiken twee van de drie juryleden de dame in kwestie helemaal af en de derde is het er volkomen mee oneens en hemelt de dame helemaal op. Een soort good cop bad cop verhaal.”
“Dan moeten we meteen daarna een pauze inlassen, waarbij het positieve jurylid even naar de dame loopt, haar nog een bemoedigend toespreekt en net dat stukje aandacht geeft waar zij tijdens haar huwelijkse periode een tekort aan heeft gehad.”

De rest laat zich raden, er wordt een arm om haar schouders gelegd, een hand die liefdevol over haar rug wrijft, de erotische spanning wordt opgebouwd. Als dit jurylid niet meer komt opdagen, neemt een ander zijn plaats in, zodat we allemaal bij toerbeurt de good cop mogen zijn. Nadeel is natuurlijk wanneer de ex zo mooi is dat we alledrie de good cop willen zijn en dat beetje positieve aandacht willen geven. “Ja”, zegt er één, “want aandacht daar gaat het bij de vrouwen om en dat zouden we misschien wat vaker moeten geven.”
Verdomd, denk ik, we weten het wel.

Ronald