Eindelijk na twee jaar een trippie. Helaas konden er een aantal niet bij zijn, maar we hebben geprobeerd er toch uit te halen wat er uit te halen viel. De organisatie was als vanouds perfect in handen van Leo en Peter. De bestemming was Newport in Wales.
Donderdag 25 maart 2004
Het was even over énen toen ik mijn computer uitgooide, zonder hem overigens te beschadigen. Met een tot dinsdag nam ik afscheid. Van alle kanten werd mij veel plezier toe gewenst, mijn collega’s waren op de hoogte en bij het afscheid werd er vrolijk gelachen. En dat had ik ze nog maar een klein beetje verteld over vorige trips. Maar zoals wij bij de bank zeggen: “In het verleden behaalde rendementen bieden geen garantie voor de toekomst.”
Om halfzes in de namiddag was het al knap druk bij, in en rond het clubhuis. De eerste biertjes waren getapt en vrouwen en kinderen stonden met tranen in hun ogen afscheid te nemen van manlief, die op avontuur trok. Menig man zat aan de Fishermans friend, maar liet daar niets van merken.
Goed gemutst vertok de bus om even over zessen om zonder files in Hoek van Holland aan te komen. Peter had het spreekgestoelte beklommen en uitdrukkelijk verzocht ons toch vooral als een gentleman betaamt te gedragen. De sweaters kregen we pas op vrijdag, zodat we op de boot niet te herkennen waren. Nu bleken er aan boord niet meer passagiers te zijn dan tien chauffeurs, twee vrouwen en 24 Smugglers, dus dat viel alleszins mee. Bovendien hadden we dit jaar als noviteit een clipoorbel. Wanneer er 1x op het fluitje geblazen werd moest je de oorbel aan je linkeroorlel clippen, bij 2x rechts. Bij geen gehoor kostte dit een pondje voor de bierpot. Wij onderscheidden ons niet van de overige passagiers, omdat wij in de meerderheid waren, waren het de chauffeurs die zich onderscheidden, want zij droegen geen fleurig gekleurde oorbel. Dus eigenlijk verdiende deze heren een reprimande van de kapitein.
Ron was op het goede idee gekomen om een narrenpak mee te nemen voor degene die zich narrig gedroeg. Ondanks het feit dat je een dagje uit bent blijken er toch mensen bij te zijn die zich narrig gedragen.
Vrijdag 26 maart 2004
Peter kwam bonkend langs de deuren. Toch was hij niet de eerste die op was, want onder ons zijn een aantal heren die zo hard snurken dat ’s ochtends hun laken tot een halve meter in de bilnaad is getrokken. En grapjassen als Peter en Leo zijn, lag er op iedere kamer één meestersnurker, die de rest uit de slaap hield.
Om zes uur zaten we -nog half slapend- aan het ontbijt. Een uur later reed Jan, de chauffeur, in Harwich de boot af. De stemming zat er al goed in, alhoewel sommigen wat slaperig voor zich uit lagen te staren en niet wel later lagen de eersten alweer te maffen. Vrolijk werden de eerste genomineerden voor het narrenpak doorgenomen. Tijdens de busrit keken we naar een documentaire over het rugbyteam van Engeland, waarna we bij het tankstation onze geuren achterlieten. Cock ontdekte dat hij de verkeerde tas had meegenomen, want er zaten allemaal dames spullen in.
Na de rust hadden we in de busbioscoop de film Pulp Fiction. Erg irritant was het dat het geluid steeds weg viel, maar niemand wilde al te narrig hierover doen. Om halféén arriveerden we bij het hotel, maar omdat de kamers nog niet schoon waren, de sukkels -wie maakt er immers een kamer schoon als The Smugglers komen?-, ging we de stad Newport bezichtigen. Gelukkig vonden we na honderd yards een Ierse pub die bereid was ons van een aantal pinten te voorzien. David maakte met de doedelzak een daverende entree. Op zijn schouder rammend werd hij vervolgens van harte welkom geheten. Ook Peter D. en zijn vrouw M. kwamen binnen. We namen nog maar een pintje. Om drie uur sjokten we met onze tassen richting hotel Walkabout, waar Jean en ik een twijfelaar van anderhalve yard samen deelden.
Het hotel Walkabout had tevens een bar discotheek, waar wij na het inrichten van de kamers een burger aten met een pintje. Sommigen waagden zich aan de fish & chips die nog net niet in een krant zaten gewikkeld. Overigens was het eten prima verzorgd en smaakte goed. Overal in de bar hingen tv-schermen, waar zowel rugby als voetbal op werd vertoond. We probeerden zoveel mogelijk onze aandacht op rugby te houden om alvast in de stemming te komen. Een meid van een jaar of twintig met zo’n lage spijkerbroek waar haar tanga uit kwam als ze ging zitten probeerde echter roet in het eten gooien, maar nadat wij een stel steelse blikken op haar derrière hadden geworpen moest ze van haar moeder een lange trui er over aantrekken. De rust was weer gekeerd en Cock had zijn tandenborstel en tandpasta voor zijn kamerdeur gevonden.
Om even over zessen kwamen bij CWMBRAN rugby club aan waar wij een wedstrijd tegen de vets zouden spelen. Deze wedstrijd was geregeld door David, hiervoor onze dank. Er was alleen niemand te bekennen en toen tien minuten later de eerste speler verscheen leek die meer op een tiener dan op een veteraan. Ruim over zevenen kon er dan eindelijk gespeeld worden. Er deden wel vets mee, maar het percentage jongeren was hoog en van een vriendschappelijk potje was niet echt sprake. In de rucks en mauls werden er de (on)nodige trappen uitgedeeld. Volgens de meegenomen supporters hebben we goed gespeeld, maar tot scoren kwam het helaas niet, ondanks dat we vier wissels hadden.
Na afloop zaten de Engelsen porno te kijken, terwijl wij in de zaal ernaast zaten te genieten van de heerlijke sandwiches. Luke was als trotse winnaar van het narrenpak goed te herkennen. Ondanks het feit dat het narrenpak een one size fits all was, scheurde Luke als een Chippendale zowat aan alle kanten uit het pak. Onder het genot van en pintje kreeg Ron een mooie Wales muts voor de wedstrijd van zaterdag omdat hij volgens de vader van David de beste speler was. Waarom Marcel ook een muts kreeg weten we nog steeds niet. Tevens had David de draak van Wales als een mooi cadeau geschonken aan de club.
Omdat het contact met de tegenstanders zeer beperkt was zijn wij terug de stad in gegaan, mede ook omdat Jan, de chauffeur, niet meer dan vijftien uur per dag op pad mag zijn. In de Walkabout hebben wij de rest van de avond vol gemaakt, we hebben er zelfs een pintje gedronken. Richard wist de beste Kebabtent in Newport te vinden waar wij volgens met grote plastic bakken naar buiten liepen. Richard en Ronald gingen vervolgens in een portiek het overtollige bier aftappen. Helaas kwam er een politiewagen langs. Oom agent zei uit het raam: “That is illegal.”
“What… Eating Kebab?” was Alistair’s reactie.
Met een tevreden gevoel kropen we niet veel later in onze twijfelaar, waarbij Jean mij alvast meldde dat hij ’s ochtends nog wel eens opdringerig wakker wordt. Maar zolang hij mijn naam er maar niet bij noemde vatte ik het net persoonlijk op.
Zaterdag 27 maart 2004
Jean en ik werden op de rand van het bedje wakker en ondanks het feit dat het bed misschien maar één meter twintig breed was lag er nog minimaal een meter tussen ons in. Om negen uur zaten we alweer aan het ontbijt van gebakken eieren, gebakken spek, gefrituurde aardappeltjes en worstjes en werd dat weggedept met geroosterd brood. Het boeltje was minder vet dan op de boot, maar om nu te zeggen dat je het ontbijt gedurende dag niet meer tegen kwam, nee.
In de bus onderweg naar Cardiff namen we alvast een fris blikje. Vanuit de bus zagen we het Millennium Stadion al liggen en overal op straat liepen vrolijk uitgedoste supporters. De hele stad ademde een ontspannen sfeer uit. Nadat Jan drie keer dezelfde weg had genomen kwamen ook wij bij een geschikte parkeerplaats. Een ieder zorgde er voor een petje een sweater of zonnebril van Wales aan te hebben. Het was een hele tippel naar het stadion, dus daar aangekomen namen we eerst maar een biertje. Ook in het stadion heerste een ontspannen sfeer en de supporters van Wales en Italië liepen vrolijk door elkaar. Wat Tom het meeste op viel, was dat mensen na het plassen hun handen wasten en het papiertje netjes in de prullenbak deden. Zo kan het dus ook. Het stadion maakte over het geheel een schone indruk en niemand liep met rotzooi te gooien, maar deed dat netjes in de prullenbak. De agenten zien waarschijnlijk een interland rugby als een dagje uit in plaats van stress en risico.
De wedstrijd is voor iedereen het hoogtepunt van de trip. Het is onbeschrijflijk hoe snel de wedstrijd gespeeld wordt. Op tv kun je zien dat er hard en snel gespeeld wordt, maar wanneer je het hele veld er bij ziet, valt je mond zowat open van verbazing. Bovendien is het een mooie pot om te zien. En ook de sfeer zal onvergetelijk blijven. In een stadion met meer dan 70 duizend toeschouwers die zich bij iedere actie laten horen en gaan staan is fantastisch. Ook de toevoer van bier, een niet te verwaarlozen punt, is goed geregeld, alsmede het bereiken van de pisbakken.
Na de wedstrijd stonden de rijen voor de kroegen om naar binnen te mogen. Wij vertrokken ijlings naar de Walkabout om daar de volgende wedstrijd tussen Ierland en Schotland te zien op een groot scherm boven de dansvloer en twaalf tv-toestellen verdeeld over twee bars. Helaas zagen we van deze wedstrijd maar een klein stukje, omdat we het grootste gedeelte in de bus zaten. Na de wedstrijd lieten we ons in de banken in de rusthoek vallen en praten vrijelijk na over de wedstrijd Wales-Italië, Cardiff en de hele sfeer die om de wedstrijd heen hing. De Welshmen staken we de ogen uit door te zeggen dat wij in het stadion waren bij de wedstrijd.
Toen de Engelsen later op de avond van Frankrijk verloren om de Zeslanden bokaal was voor de Welshmen het feestcompleet. We hebben dit met hen meegevierd onder het genot van een pintje. Helaas werd het voor de meesten ook nu weer laat en dat terwijl de klok en uur naar voren moest in verband met de zomer tijd.
Zondag 28 maart 2004
Om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Cock heeft inmiddels al zijn spullen terug en waarschijnlijk ook zijn pyjama, want samen met zijn kamergenoot Luke, maar ook David verschijnen zij niet aan de ontbijttafel. Tijdens het ontbijt krijgt Alistair uit handen van Paul de beker voor de speler die zich dit seizoen het beste heeft ontwikkeld. Om kwart over acht, na een korte zit op de badkamer van de slaapkamer, vertrok de bus. Het was goed om David weer te gezien te hebben.
Op naar Colchester, waar weer een wedstrijd op het programma stond tegen vets. Bij aankomst viel onze mond open van verbazing. Er waren honderden kinderen aan het rugbyen, van vijf tot vijftien jaar oud. Dit toernooi werd regelmatig gehouden en toen later op de middag een helikopter op het veld moest landen omdat een kind geblesseerd was luidde het antwoord van de ref: “Het valt dit jaar nog mee. Dit is de eerste keer dit seizoen, vorig jaar hadden we vier keer dat er een helikopter moest komen.”
En het gesprek ging weer verder met de orde van de dag, waarbij Ad in zijn narrenpak voor een leuke afleiding zorgde, niet dat ik Ad op enige narrigheid heb kunnen betrappen. Ad voelde zich echt thuis in het pak en we hebben het later zowat van zijn lijf moeten afscheuren.
Het viel niet mee om 15 man op het veld te krijgen, maar het lukte toch. We hadden een volle bank, maar er zaten geen wissels op. We speelden een heerlijke wedstrijd. De ref was wel op onze hand, maar toen we vijf tegen nul achter stonden brachten we de stand terug met een penalty kick tot 5-3. Het leek een gelijke strijd, maar het ging niet geheel gelijk op. Wel kwamen we een paar keer tot scoren. Ik weet niet meer wie er allemaal een try scoorden, maar de laatste van Ron, zal mij lang bij blijven vanwege het goede samenspel en het gevoel daarbij.
Deze club had geen bad, dus moesten het bij douchen houden. We vielen niet echt op in de massa, maar uit eindelijk gingen we als laatsten weg uit de kantine. Echt gezongen werd er niet, maar Ome Willem hebben we er nog wel in gegooid. We vertrokken eerder dan gepland naar Harwich en lieten een uitgestorven rugbyclub achter ons.
In Harwich moesten we in de rij aansluiten om de boot op te komen, dus hebben we buiten onder het genot van een blikje nog een balletje gegooid. De bootreis duurde slechts drie en een half uur waarin weinig gebeurde. Wel deed Cock in het narrenpak een paaldans en werd er aan de tafeltjes veel gelachen. In de bus van Hoek van Holland naar Velserbroek hebben we voor eerst flink gezongen voor zover we nog een stem hadden. Een aantal was al aan het inkakken.
Op de club ontving Ryan ons met stromend tapbier en chinees. Dit was een welkome afwisseling van de grote halve liter pinten en de witte bonen. Over de chinees waren we iets minder te spreken. Alistair: “The Chinese was very low quality. I think ordering at whatever time it was we ordered on Sunday/Monday morning means you tend to get the leftovers.”
Om kwart over zes was ik thuis, juist op het moment dat de rest van het gezin wakker werd.
Het was weer een onvergetelijke trip, met name de wedstrijd Wales-Italië was een hoogtepunt, maar daarnaast zijn er vele momenten op te noemen. Namens allen, Peter en Leo, bedankt weer voor de organisatie. Ik ben er volgende keer weer bij.
Ronald