De moderne politicus

Roem, rijkdom en macht. Ik ben succesvol, ik heb een Godsvermogen, omdat ik eigenlijk niets kan, maar een goed contract heb afgesloten. Ik ben een geprogrammeerde aap en ik kan één kunstje bijzonder goed. Geld speelt totaal geen rol, want dat heb ik genoeg. Iedereen in Nederland kent mij, omdat ik wekelijks in de huidige informatiemaatschappij veelvuldig met mijn tronie op tv kom. Aangezien roem en rijkdom leuk zijn en een gepasseerd station zijn, ben ik op zoek naar macht. Niet de macht van de televisie, nee echte macht. Ja, ik ben uw nieuwe minister-president.

Na Pim Fortuyn begint iedereen een eigen politieke partij. Standpunten en een politiekprogram zijn minder belangrijk, dan ergens tegen zijn. Schoppen tegen het huidige bestel en verkondigen dat het beleid duidelijk moet zijn, het roer om, dat is pas een politiek program. Ter eigen eer en glorie heeft de partij bij voorkeur de eigen naam of anders de initialen. Dan moet de partij nog uit de startblokken en geeft de aspirant politiekleider alvast aan: “Als ik minder dan vijftien zetels haal, dan stop ik er mee.” Wel beste jongen, wat dacht je ervan dat wanneer de kijkcijfers onder het miljoen komen, jij geheel met je kop van de buis verdwijnt. Ik geloof best in je beste bedoelingen om deel te nemen aan de politiek om vanuit een ideologisch standpunt de wereld te willen verbeteren, maar dan niet lullen, “als ik niet populair genoeg ben dan vind ik het niet meer leuk”. Nee, dan spring je op de barricades en dan trek je er extra hard aan om te laten zien dat je het beter kunt.

Kamerlid zijn is niet glamourous. Een kamerlid werkt de hele week, moet ’s avonds vergaderen wanneer partnerlief reeds het bed in is gedoken. Een kamerlid heeft geen echt salaris maar een flinke onkosten vergoeding, die bijna driekeer modaal is, maar niet kan tippen aan het bedrijfsleven. Wouter Bos verdient nog maar de helft van wat hij verdiende toen hij voor Shell werkte en dit komt niet door de euro. De nobele ridder. Hij verdiende dan ook ruim 5 ton gulden.

Gelukkig hebben we ook nog Paul Rosemüller, voorheen Groen Links. Paul zit in een commissie en strijkt daar voor één dag in de week werken € 70.000 per jaar voor op. “Ja, maar ik heb gezegd dat ik geen wachtgeld hoef.” Dat is logisch want wachtgeld is een aanvulling en hij verdient met zij spreekbeurtjes en interviewtjes aanvullend op de commissie veel meer dan wachtgeld. Hoe genereus van deze voorvechter.

Dan had Pim Fortuyn toch wel iets. Hij zat er voor eigen eer en glorie. Zijn presidentspak was door Oger al opgemeten. Ik zie hem nog wegrijden met de worden: “Luister naar mijn woorden. Ik word uw nieuwe president”. Fortuyn was dan misschien een populist, maar was natuurlijk geen domme jongen. Ik weet wel op wie ik ga stemmen de volgende verkiezingen. Nu ze vijftig is geworden en geheel volgens het poldermodel met al haar vijanden voor de camera de meningsverschillen probeert op te lossen, mevrouw Patty Brard. Ik zal haar vandaag nog even mailen wanneer zij met haar partij komt.

Ronald