Vreemdgaan
Eigenlijk is het toch raar dat wanneer je bij iemand intrekt om je leven mee te delen, dat je alles buitenshuis mag doen, behalve… knuffelen met andere vrouwen. Waar komt dat rare idee vandaan dat je mekaars lichaam mag opeisen? Een beetje buiten de deur rondsnuffelen heeft niets met liefde te maken, neem ik aan. Intimiteit en liefde delen doe je thuis. Toch lijkt het mijzelf ook geen prettige gedachte om mijn eigen vriendin lekker te zien knuffelen ook al gaat het puur om de lust.
Andere dieren uit de dierenwereld hebben daar minder last van, maar niet allemaal. Papegaaien schijnen zeer monogame beesten te zijn, maar om nu de mens met een papegaai te vergelijken. Alhoewel, papegaaien kunnen praten. Ik zie het zo voor me, de vrouwtjes ara tegen haar man: “Arie Ara, wat gaan wij doen vanavond? Pootjes thuis hè.”
Andere beesten kunnen niet praten, dus dan kan je alles voor de ogen van je partner doen, ze kan er toch niets van zeggen. Ze kan hooguit geïrriteerd reageren, maar dat doet ze wel vaker, so what’s new. In dat opzicht vallen de mensen niet onder de meest avontuurlijke beesten. Maar ja, vreemdgaan zit in onze cultuur in het zwijghoekje. Om met Hans Teeuwen te spreken: “Vreemdgaan mag, maar… mondje dicht.”
Wat ook taboe is, is naar andere mooie vrouwen kijken en dan bronstig thuis komen om de liefde met je eigen vrouw te bedrijven. Dit vinden vrouwen in het algemeen niet leuk, sommigen worden er zelfs pissig over. Ik vind dat flauwekul. Als mijn vriendin een leuk aquarelletje heeft gemaakt hangen wij dat op aan de muur, maar liever had ik daar de Mona Lisa hangen. Om de Mona Lisa te zien hangen, reis ik helemaal af naar Het Louvre, maar thuis kijk ik weer naar de aquarel, maar mijn gedachten zijn nog bij de Mona Lisa, en dat snapt ze wel.
Ronald
<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>
Kerst 2004
Ieder jaar speel ik mee met de eindejaarsloterij. Maar ook dit jaar ga ik er van uit dat de € 20.000.000 niet bij mij valt. Zoals u begrijpt ben ik een realist. Mocht de hoofdprijs wel aan mij uitkeren dan staat er een schare mensen voor mijn deur die allemaal een graantje willen meepikken. Want het winnen van de hoofdprijs betekent dat je veel vrienden hebt.
Zelf zie ik het geluk in de kleinere dingen van het leven. Toch wil ik het winnen van een paar ton in de eindejaarsloterij niet uitsluiten, vandaar dat lot. Wat ik niet doe is mijn vriendin een eindejaarslot cadeau doen. Voor hetzelfde geld wint zij en zit zij in de comfortabele positie mij uit te kunnen kopen. Ik leen liever niet op 1 januari van het nieuwe jaar een paar koffers. Risico’s moet je nemen in het leven, maar ik geef haar liever € 100,00 om wat leuks te kopen met de wetenschap dat er nog € 19.999.900 op mijn rekening staat.
Het geluk zit echter niet in de grote bedragen. Gelukkig niet, want ik ga er van uit dat ik in januari gewoon van mijn salaris dien rond te komen. Nee het geluk, zit hem in het lekkere kerstontbijt. Vandaag tweede kerstdag hoeven wij niets, dus we hebben alle tijd voor vers gebakken broodjes, gekookt eitje met tomaat en een toefje mayonaise. Dit alles vrolijk afgerond met een kopje Senseo en vers geperste sinaasappelsap.
Met kerst wil ik graag huiselijk geluk en het doet mij deugd wanneer ik om mij heen ook dat geluk zie. Zo heb ik helemaal een vertederd gevoel, omdat ik zojuist het buurmeisje door de tuin zag lopen met haar konijn nog op de arm. Nijntje gaat dus nog een jaartje mee.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
De dagen van bezinning
De melancholische dagen komen er weer aan. Binnen maken we het huiselijk gezellig. De kaarsen aangestoken, ontstoken kerststukjes en een opgetuigde Koreaanse blauwspar waarvan de piek haast het plafond krast. Buiten valt de regen gezellig met bakken naar beneden, maar omdat het donker is merken we er weinig van. De witte kerst komt niet verder dan de spuitsneeuw op de boom, maar de tafel is gezellig en overdadig gedekt.
Wanneer ik mijmer met een glas whisky in mijn hand, dan komt meestal de gedachte boven, “wat maken we ons toch druk?” Vroeger leek het allemaal zo eenvoudig. Zet maar eens een kerstcd van vroeger op. Het klinkt allemaal zo simpel, we zitten gezellig bij elkaar en we hoeven niks. Kerstmiddag keken we Het Groot Russisch Staatscircus op Nederland 1, pakten daarna Monopoly uit de kast, waarbij Kalverstraat nog in guldens was. ’s Avonds keek je naar Scrooged met Bill Murray.
Het vreemde is dat de dagen tussen kerst en oud en nieuw altijd rustiger zijn. De meeste activiteiten liggen op hun gat en vaak zetten we de televisie uit. Vroeger zette je de televisie aan als je iets wilde zien of anders ging hij uit. Zappen tussen twee netten was dan ook weinig enerverend. Mensen gingen vaker bij elkaar aan, zoals dat heette. We hebben er nauwelijks nog tijd voor. Vandaag kreeg ik een kerstkaart van een vriend met de tekst, “staan je legers al opgesteld?” Ieder jaar spelen we het spel Risk. Aan het eind van de avond beloven we elkaar absoluut vaker af te spreken. De kerstkaart deed me echter beseffen dat het er in 2004 niet van is gekomen.
De tijd raast voorbij. Voordat je het weet is het alweer maandagmorgen en sta je met een ingeschuimd gezicht voor de spiegel. Gelukkig heb ik wel het besef dat mijn gezin de waarde van het leven is. Daarnaast mag ik mij gelukkig prijzen wekelijks met een stel vrienden te niksen. Achterover geleund in de Chesterfield, met een glas bier en een sigaar in de kluiven praten we vaak over niets, maar vaak ook over alles. Wat is dan echt belangrijk in het leven! Au santé 2005.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>
Gastronoom
Sommige woorden zijn heel chique, maar betekenen eigenlijk niets bijzonders. Ik durf van mijzelf te zeggen dat ik een gastronoom ben. Niet dat ik zo bijzonder ben en een uitgebreide studie naar de gastronomie heb gedaan. Dat absoluut niet. U weet mijn houding tegenover mannen die van koken houden. Barbecuen valt hier niet onder. Barbecue betekent vuur, jacht en vlees eten. Maar ik dwaal af. Volgens Van Dale is een gastronoom niets anders dan een lekkerbek. En gastronomie betekent niets anders dan de kunst van lekker eten.
Wat ik wel leuk vind om te doen is lekkere broodjes maken, maar dit komt waarschijnlijk omdat ik heel modern een metroseksueel ben. Ondanks het feit dat ik nooit een kookrubriek heb willen maken geef ik u wat culinaire tips:
Tip 1: benodigdheden: twee pita broodjes, één ons shoarmarollade, verse knoflooksaus en een broodrooster. Verdeel de etenswaar over de twee pita’s en doe de pita’s op stand 4 in het broodrooster. Voeg na het roosteren wat extra knoflooksaus toe.
Benodigdheden tip 2: steek het vuur in de barbecue met briketten, leg daar vier goede rundvleesworsten op.
Wanneer de worsten gaar zijn, dan legt u deze op twee Italiaanse bollen, met sla, gebakken uitjes, twee schijfjes tomaat en een toefje mayonaise. Benodigdheden tip 3: beleg een witte bol met smeerkaas, twee schijfjes tomaat, een beetje verse pesto en wat peper en zout. U zult u vingers erbij opeten. Maar waar je mij echt voor wakker kunt maken, is een lekkere volkoren boterham met tomaat, een gekookt eitje, afgerond met wat mayonaise. Zoals u begrijpt, gebruik altijd verse ingrediënten.
Genoeg over eten, want een gewoon patatje gaat er bij ook wel in. Maar wat mij echt te ver gaat is om een frietzaak onder de gastronomie te scharen. Bij Febo denken zij daar anders over, althans het management. Bij Febo komt de crème de la crème van de Nederlandse eetcultuur, dus hebben zij op de zijkant van hun vrachtwagens ‘systeem gastronomie’ staan. Zoekt u het woord systeem maar eens op in Van Dale en probeer dat dan te combineren met gastronomie. Deze combinatie is net zo lastig te maken als Febo met lekker eten. Je eet bij Febo om jezelf ordinair uit de muur vol te proppen, maar niet om met een voldaan gevoel jezelf een gastronoom te voelen.
Was getekend, lekkerbekje,
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Poep en aanverwanten
Veel vrouwen zijn van mening dat mannen altijd kinderen blijven. Mijn vriendin vraagt zich ook menigmaal af of ik me altijd als een klein kind blijf gedragen. Nu, ik ben er voor in therapie, maar voor mezelf heb ik het idee dat ik er nog niet ben, daarom nu een verhaal over poep. De pies komt later.
Om te beginnen met poep. Mijn zoon is nu bijna zes en ik merk dat hij over zijn poepfase begint heen te groeien. Gelukkig kan ik deze fase al een half jaar rekken. Mijn scala aan poepverhalen is dan ook lang en ik probeer in deze mijn poepliteratuur op peil te houden. Zo las ik in “Ik, Jan Cremer” en heel hoofdstuk dat geweid was aan poepen. Volgens Cremer is iemand die binnen drie minuten van de wc af komt geen echte poeper. Wat hij zegt gedaan te hebben is, toen hij Sophia Loren van de dames wc af zag komen, is hij snel de dames wc in gerend en op de nog warme bril gaan zitten.
Zelf laat ik ’s ochtends graag mijn vriendin eerst naar de wc gaan, om vervolgens met een cryptogrammenbundel plaats te nemen op de warme bril. Een beetje wc zouden ze moeten uitrusten met brilverwarming. Zodra je het licht aan knipt, floep, dan springt ook de brilverwarming aan. Eigenlijk moet er ook een waterkokertje in. Ik heb wel eens dat wanneer de poep, niet lang en dun is, maar kort en stompig, er van die koude spetters tegen mij anus omhoog schieten. Van schrik schiet je recht over eind, wat weer slechts voor je rug is.
Gregor Bax, is mijn idool. U weet wel, Saaie Gregor van “Zo vader zo zoon, zo moeder zo kind en zo baasje zo hond.” Mijn idool is dat, want Gregor heeft dezelfde heimelijke genoegens als ik. In het interview met de VARA gids antwoordde Gregor op de vraag, “wat zijn jouw heimelijke genoegens?”
“Een windje laten onder de dekens.” Gregor, my man.
Tot slot wil ik u het volgende meegeven. Het is moeilijk je sporttas te beschermen tegen dieven. En wanneer u per ongeluk nog wat waardevolle spullen in uw sporttas hebt zitten voelt u zich tijdens het sporten niet echt op uw gemak. Ik zal u de volgende tip inzake de beveiliging van uw sporttas meegeven. Zorg dat u in zo’n geval een witte gebruikte boxershort bij u hebt, voorzien van een remspoor van een vierwiel drive. Rits de sporttas goed dicht en leg de boxershort met het remspoor naar boven op het labeltje van de rits. Plak zo nodig het labeltje vast in het remspoor.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Schrijvers gezocht
Amerika is op zoek naar militairen die vechten in Irak of Afghanistan die een boek over de oorlog willen schrijven. Dit bericht las ik afgelopen week in de krant. In navolging van onder andere Ernest Hemingway roept Amerika haar uitgezonden militairen op een boek te schrijven. Het mag in de vorm van een filmscenario of in emails aan het thuisfront. Het maakt niet uit hoe. Natuurlijk is dit booming business, want wanneer de filmrechten worden verkocht gaat het al snel om miljoenen. Ik vraag me echter nu al af hoe waarheidsgetrouw dit boek zal worden.
Als voorbeeld van oorlogsschrijvers worden Ernest Hemingway en nog een paar anderen aangehaald. Ik kan u vertellen dat Hemingway wel Amerikaan was maar nooit voor de Amerikanen heeft gevochten. Wel was hij ambulancechauffeur tijdens de eerste wereldoorlog en aanwezig tijdens de Spaanse burgeroorlog. Typisch is dat alle schrijvers die aangehaald worden pro Amerikaanse boeken hebben geschreven. Een schrijver die niet wordt aangehaald is Ron Kovic, de schrijver van Born on the fourht of July. Ron Kovic is uiterst kritisch naar de aanwezigheid van de Amerikanen in Vietnam en doet absoluut niet aan verheerlijking van de Amerikanen en laat ook nog eens zien hoe Vietnamveteranen worden afgedankt door de Amerikaanse maatschappij.
De schrijver van Black hawk down, bekend van de film, werd ook aangehaald. Een boek schrijven is volgens hem niet zo moeilijk. Overigens begint de film wel met een stukje verheerlijking, maar dat verdwijnt gedurende de film, maar Amerika was dan ook op VN missie en niet op eigen initiatief binnen gevallen.
Het lijkt mij niet verstandig om als militair kritisch te schrijven over je aanwezigheid in den vreemde, terwijl Defensie nog iedere maand de huur betaalt en al helemaal niet als je over de misstanden in de gevangenissen in Irak gaat schrijven. Ergo, het boek dat u kunt verwachten is gericht op het ego van de Amerikaan.
Graag zou ik kunnen schrijven als Hemingway, maar om nu in zij voetsporen te treden. Bij een bezoek aan Picasso vlak na de tweede wereldoorlog nam hij als cadeau een doos handgranaten mee die hij toevallig nog in de auto had liggen. Op 61-jarige leeftijd deed hij de loop van een dubbelloopjachtgeweer in zijn mond en drukte af. Een mooie toekomst staat de nieuwe oorlogsschrijver te wachten.
Ronald
<<<<<<<<>>>>>>>>>
Rijkdom
Na mijn middelbare school besloot ik om niet naar de sportacademie te gaan, maar me in te schrijven aan de Rijksuniversiteit Leiden. Want ja, met sportacademie was het begin jaren negentig moeilijk om een goede baan te krijgen. Dus ik aan de studie en zes jaar met mijn neus in de boeken. Met zo’n papier op zak moest je natuurlijk wel een goede baan krijgen. Het grote geld lag te wachten. Wat bleek tot mijn stomme verbazing? Geen bedrijf of overheid wist wat hij met een bestuurskundige academicus aan moest.
Bovendien verkeerde ons land ook toen in een laag conjunctuur. Kort gezegd, er viel geen baan te krijgen, tenzij je drie tot vijf jaar managementervaring had. Dat ik tijdens mijn studie op zaterdag de medevakkenvullers bij de Dekamarkt aan stuurde viel niet onder managementervaring. Na mijn diensttijd en wat uitzendwerk nam ik de functie van medewerker Kas/Balie aan bij Rabobank, omdat ik dacht daar snel door te kunnen groeien. Met iets meer dan een jaar werd ik kantoormanager en er leek zich een mooie carrière te ontwikkelen. Na anderhalf jaar kantoormanager te zijn geweest stapte ik over naar Fortis Bank om daar adviseur te worden.
Inmiddels had ik een vriendin, een net opgeleverde nieuwbouwwoning en een zoon van een half jaar. Het salaris liep met ieder stapje mee omhoog en de grote vraag naar koopwoningen zorgde er voor dat de stenen steeds meer waard werden. Er was dus geen vuiltje aan de lucht. We overwogen, zoals gebruikelijk, om groter te gaan wonen, maar deden dit niet omdat onze zoon hier omringd werd door allemaal vriendjes.
Bovenstaand verhaal lijkt een aardig verhaal en natuurlijk is een redelijk inkomen gemakkelijk, maar het gaat alleen maar om kapitaal waar je uiteindelijk niets aan hebt, want toen ik net naar boven liep en mijn slapende zoon een kus op zijn wang gaf, voelde ik pas echt wat rijkdom was.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Kwade meidenstreken
Jongens breken de boel af, zijn ondeugend en een crime voor de buurt. Naar aanleiding mijn column ‘Kwajongensstreken’ vertelde mijn Turkse collega over de kwade meidenstreken die zij vroeger uithaalden. In haar puberteit belden zij en haar vriendinnen willekeurig mensen uit de telefoongids, zetten hun meest sexy hese stem op en vroegen als ze de vrouw des huizes aan de lijn kregen: “Dagmevrouw, met Huize Joke, is uw man thuis?”
Of anders een telefoonnummer draaien, “Met mevrouw Van het Hof.”
“Goedemorgen mevrouw Van het Hof, u spreekt met Karin van De Block.”
“Ja?”
“Mevrouw ik heb goed nieuws voor u. We komen vanmiddag al de nieuwe koelkast afleveren.”
“Ja, maar ik heb helemaal geen koelkast besteld.”
“Ik heb het hier toch duidelijk staan. Koelkast voor mevrouw Van het Hof. U woont toch wel aan De Gracht 85?”
“Ja, maar ik zeg toch dat ik geen koelkast heb besteld!”
“Hoe dan ook, blijft u vanmiddag in ieder geval thuis en zorgt u er wel voor dat u de resterende 500 gulden in huis hebt? Ik wens u veel plezier met uw nieuwe koelkast. Goedemorgen.”
Wederom een willekeurig ander nummer draaien en vragen of je Bianca even mag spreken. Het antwoord is dan: “Hier woont helemaal geen Bianca.”
“Als u haar spreekt wilt u dan in ieder geval zeggen dat ik gebeld heb?”
“Maar ik ken helemaal geen Bianca.” Met tussenposen van een half uur belt steeds een ander met de vraag of Bianca er is. Aan het eind van de avond belt de laatste: “Met Bianca, is er nog voor mij gebeld?”
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Luchtjes
Patrick Süskind heeft er een boek over geschreven, ”Het Parfum”. De hoofdpersoon in dit boek probeert het ideale parfum te maken. Dit parfum maakt hij van jonge maagden. Om het vak van parfummaker goed te leren reist hij af naar Grasse in Zuid Frankrijk. Mocht u ooit de triviantvraag krijgen, onthoud dan Patrick Süskind als de schrijver van “Het Parfum” en Grasse als de plaats waar heden ten dage nog steeds parfum wordt gemaakt uit de verschillende soorten essences. Overigens heeft iedere fabriek een ruiker in huis, die de neus wordt genoemd. Deze ruiker kan zo goed ruiken dat hij de kleinste geurverschillen tussen de essences uit elkaar kan ruiken.
In de dagelijkse gang van ruiken kennen we ook de verschillende geuren. Deze geuren kunnen een bepaalde emotie of gevoel op wekken. Zo kent iedereen die vroeger gevoetbald heeft wel de geur die in de kleedkamer hing wanneer je als jochie van het natte veld af kwam. Deze geur ruik je nog wel als je vroeg in de ochtend door het bedauwde park loopt.
Zelf droom ik weg als ik langs de Dutch Coffee Company naar mijn werk rijd. De lucht van vers gebrande koffie stroomt dan mijn auto in. Ik droom dan weg naar die goede oude tijd dat ik als student door Frankrijk trok en ’s ochtends vroeg op het station ontwaakte op de bank in de stationshal. In de restauratie haalde je dan koffie die in zo’n apparaat werd gezet waar boven op zo’n doorzichtige trechter zat met koffiebonen. Met veel gekraak en geraas werd je dan een geurende café met een natte croissant met jam en een kuipje boter voorgezet.
Wat jammer is, is dat ik vijf minuten later op mijn werk zit, het koffiezetapparaat haast net zoveel herrie maakt, maar nooit is de koffie zo lekker als de koffie op dat stationnetje in Frankrijk.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Schoonheidsidealen
Haarimplantaten, siliconenborsten, opgevulde lippen, geschoren schaamstreken en geëpileerde ruggen. Het gaat er niet meer om wie je bent, maar om hoe je er uit ziet. Natuurlijk kijk ik ook liever naar 60 kilo vrouw, dan naar 120 kilo vrouw, tenminste, als het één lijf betreft. Zo kan ik me voorstellen dat vrouwen liever naar een wasbord kijken dan naar een behaarde stapel wasgoed.
Dit instinctieve gedrag valt niemand te verwijten en wie zegt alleen voor inhoud te gaan is een leugenaar. Ik kan me niet voorstellen dat je tijdens het eerste afspraakje verliefd wordt van de op knappenstaande jeugdpuisten van je date. Alhoewel? Als ik naar de foto’s kijk uit mijn puberteit, met mijn toenmalige vriendinnetje, dan is het niet echt een glad huidje. Het hoort er blijkbaar bij. Maar schoonheid telt wel degelijk, zie de veren van de pauw. Twee chimpansees worden echt niet op elkaar verliefd door een goed gesprek, maar wel door het achterste van het vrouwtje, dat als een rode paprika is opgezwollen.
Het spijt me te moeten mededelen dat mijn vriendin mee doet met de doorgevoerde schoonheidswaanzin. Omdat haar voortand iets scheef staat heeft zij een beugel. Gelukkig niet zo’n buitenboord geval, maar een bescheiden draadje. Het eindresultaat zal ongetwijfeld fantastisch zijn, maar sinds zij met beugel tegenover mij broccoli zat te eten slapen we gescheiden.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Kopje koffie glazenwasser?
Wie kent deze vraag niet? De vraag komt uit het programma Pisa, van Henk Spaan en Harry Vermeegen. Het lijkt een allerdaagse vraag aan de werkende man die verstoten is van een koffiezet apparaat. Natuurlijk neemt menig werkman een thermoskan koffie mee, die vrouwlief ’s ochtends met liefde voor hem heeft gezet, terwijl zij nog in duster door het huis loopt. Maar zo’n vers bakje koffie met een kakie rond een uur of elf gaat er natuurlijk altijd wel in.
Gerrie Kneteman die voordat hij beroepsrenner werd stratenmaker was, nam menig kopje koffie van buurtbewoners aan. Wel zei hij; “In de dure wijken, onder andere de wijk waar Joop den Uyl woonde kregen we nooit koffie.” Nu moet u weten dat Joop den Uyl zich hard maakte voor de werkman, maar blijkbaar niet als het uit zijn eigen zak werd betaald.
Nu sprak ik laatst met een loodgieter, die ik zelfs vriend noem, die beweerde dat hij een Senseo achter in zijn bus heeft liggen. Senseo is zo’n koffiezetapparaat waar je een rond inlegkruisje (zonder plakstrip) inlegt en waarmee je dan heel bescheiden twee bakjes koffie kunt zetten. Ouderwets een pot koffie is er dus niet meer bij. Ik vroeg aan de loodgieter, om privacy redenen laat ik zijn naam achterwege; “Dus als je bij iemand aan het werk bent en die persoon vraagt aan jou “blieft meneer de loodgieter een kopje koffie?”, dan antwoordt jij met, alleen als het Senseo is.”
“Nee hoor, dan neem ik ook wel een gewoon bakje koffie. We gebruiken de Senseo eigenlijk alleen als we in een bouwput zitten.”
Vorige week was de Senseo bij de Blokker in de reclame, voor maar € 59,00, dus wij hebben nu ook een Senseo en een doos inlegkruizen met verschillende smaken in de kast staan. Want ja, ze zijn nu voor de straat opnieuw aan het straten en als ik een bakje koffie aan de jongens aanbied staat het zo stom als ik nee moet verkopen als ze heel gewoon vragen: “Doet u ons maar een Senseo Mocca Royale.”
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Het huwelijk
Kunt u mij een voordeel noemen van het huwelijk en dan met name voor de man. Ik niet, behoudens de belofte van eeuwige liefde. Dat was vroeger wel anders. Als ik de vrouw van de burgerlijke stand mag geloven, en dat doe ik, want zij heeft toch het huwelijk tussen Tom en Monique voltrokken, dan stond er in het burgerlijk wetboek van 1836 dat de vrouw haar man zou volgen, ongeacht waar hij naartoe ging, wanneer zijn weloverwogen beslissing dat goeddunkte.
Als ik ooit ga trouwen wil ik om problemen tijdens het huwelijk te voorkomen trouwen in de stijl van begin 19e eeuw. Voor de mannen is dat ook leuk, zij kunnen verkleed in de oude legging van hun vrouw. We hadden toen, nadat Napoleon (lijkt mij de rol van Colin) was verslagen, gewoon Willem I en Thorbecke had de grondwet nog niet uitgevonden.
Van mij hoeft trouwens niet alles in regels vastgelegd te worden, liever niet zelfs, maar de basis dat de vrouw de weloverwogen beslissing van de man volgt lijkt mij essentieel. Mij is het heus wel duidelijk dat dit uit mijn mond niet snel serieus wordt genomen, maar zo gek is die stelling niet. Een half jaar geleden las ik een artikel over het huwelijk.
In dat artikel stond dat er vroeger veel minder scheidingen waren. Volgens de auteur kwam dit mede doordat het huwelijk vandaag de dag veel minder duidelijk is dan vroeger. Vroeger ging je trouwen en alles was helder. Het probleem is dat de huwelijkse partners tegenwoordig ook maatjes van elkaar willen zijn. Hier wringt dus de schoen.
Mijn idee is, de basis regels moeten duidelijk zijn. Het gezin is een onderneming met vader aan het hoofd, maar moeder is de baas. Vader verdient het geld en moeder maakt het op. Moeder kookt, pa zegt: “Alweer gehakt?”
Op de eerste dag van het nieuwe kwartaal wordt er geknuffeld, dan mag vader ook iets extra’s, want mams heeft ook een extraatje, de kinderbijslag is gestort. Mannen praten met hun vrienden in oneliners en de vrouwen over de schutting met de buurvrouw in details. En ze leefden nog lang en gelukkig.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Docusoap
De ouderwetse documentaire waarin bepaalde maatschappelijke onderwerpen in het voetlicht worden gezet bestaan niet meer. Tegenwoordig is alles docusoap. Zodra er een mens in beeld komt heet het docusoap. En de mensen die dan in beeld komen, mogen het label mens haast niet hebben. “Jambers, do I need to say more.” Met zijn geënsceneerde stem interviewt Jambers zijn hoofdrolspelers. Deze hoofdrolspelers zijn over de linie genomen niets anders dan een stel zwakzinnigen die nog op de wachtlijst staan van de gesloten kliniek. Als vervolg maakt hij dan “Jambers 10 jaar later.” Zelfde programma, maar dieper in de shit. Moet je nagaan hoelang de wachtlijsten in België zijn.
Gelukkig hebben wij als alternatief de reallife soap. Hierin mogen bekende Nederlanders laten zien hoe fijn zij het hebben. Ja, dit is werkelijk van een veel beter niveau. Zo’n wijn slurpende Patty Brard kan zo bij Jambers in het programma. Paul: “Vroeger was zij een tienersterretje. Samen met Marga en José vormde zij de meidengroep Luv. Als tienersterretje scoorde zij met Luv een paar hitjes. Maar sinds die tijd is het Patty niet voor de wind gegaan. Haar borsten werden met de jaren steeds groter, alsmede de wallen onder haar ogen en haar drankprobleem. Zij heeft alleen nog maar de foto’s die haar herinneren aan die mooie tijd toen, want inmiddels verblijft zij eenzaam in haar huis op Ibiza, ver weg van alle drukte en aandacht die zij vroeger als tienersterretje kreeg.”
Gelukkig heb ik meestal de controle over de afstandsbediening, maar soms blijft die ook onbewogen op de leuning van de bank liggen. Je eigen problemen lijken immers zo onbelangrijk bij het zien van ander mans problemen.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Samen op vakantie
‘Vakantie, de ultieme relatietest’, zo kopte een paginagroot artikel in het AD (21-07-2004) tijdens mijn vakantie. Gelukkig hadden wij er al een paar dagen op zitten, want anders waren we misschien niet eens weggegaan.
Gewoon de boel inpakken, de auto in kieperen, de discussie aangaan wat links en wat rechts is, op de camping in de bloedhete zon of in de stromende regen, maar nooit daar tussen in, tierend de tent opzetten, stoeltje uitklappen, T-shirt uitrekken, buik laten hangen, biertje erbij, zitten, de vakantie is begonnen, is er niet meer bij.
Nee, je moet eerst een plan van aanpak maken. De bestaande problemen moet je voor de vakantie uit praten, duidelijke afspraken maken over de financiën (dus niet meer mams met de hand op de knip) en ga zo maar door. Volgens het AD is de ergernissen top vijf:
inpakken
2. kaartlezen/de weg zoeken (lees links-rechts)
3. tent opzetten
4. de dagindeling
5. seks (open deur)
Trots kan ik u mededelen dat wij nog steeds bij elkaar zijn en we hadden niet eens een plan van aanpak. Mij maakt het niet zoveel uit wat we doen, het enige wat ik wens is veel niets doen.
Nu willen wij tijdens de vakantie wel eens in een dorpje belanden en dan moet er gewinkeld worden. Er worden dingen gekocht die thuis op de hoek te koop zijn en hoe is het in godsnaam mogelijk dat vrouwen beginnen te flippen wanneer zij een rij schoenen zien staan met prijskaartjes d’r aan?
De nodige schoenen zijn gepast, met als topper de Uggs, laarzen met schapenwollen voering die momenteel erg hot zijn. Maar die eeuwige strijd van iedere schoenwinkel in hebben we opgelost alsmede punt 5 van de ergernissen top 5. Ik beken, ik ben schoen fetisjist geworden.
Ronald
>>>>>>>>>><<<<<<<<<<
De katjes
Mijn therapeut zei; “Schrijf het van je af en lees het nooit meer. Geef het aan mij, dan vernietig ik het.”
“Maar inmiddels gaat het toch al beter. Ik kan gewoon over de vier jongen kakaka.., kkkaaa, katjessess praten”, stotterde ik.
Inmiddels zijn de drie jonge katertjes en het poesje een paar weken de deur uit. We hebben pamfletten in de brievenbussen gestopt om maar onze relatie te redden, want als er één bleef, zou ik vertrekken. Natuurlijk raakten we de laatste bijna niet kwijt. Mijn cd´s had ik al uitgezocht en ik had eens gekeken waar de koffers ook al weer stonden. Want het ergste is nog wel dat ze niet even zal helpen om je koffers te pakken. Je leeft ondertussen onder continue spanning. Gestresst en bezweet loop je door je loft. Nu nog met vrouw en kind.
Ach, die kleine deugnietjes zijn op zich wel leuk. Ze ravotten de hele dag, rollen stoeiend over elkaar en bespringen met hun naaldscherpe nageltjes je gesokte voeten. Ze klauteren gewoon tegen de bank op door die scherpe nageltjes er in te slaan. Ze klimmen op de verwarming om aan de planten te vreten en ga zo maar door. Dit onaangepaste gedrag is nog af te leren, maar dan moet je wel grof geschut inzetten. Met de super shooker van mijn zoon lag ik als een jager op de loer. Ja, leg dat maar is uit aan een jongetje van vijf, dat jij wel en hij niet met de super shooker in huis mag schieten. “Ja, papa moet de katjes opvoeden.”
Daar had hij iets opgevonden: “Pap? Er zit een onzichtbaar poesje op de verwarming.” En vervolgens spoot hij het hele raam nat.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Kwajongens streken
Mijn vader leerde mij en mijn broer al op jonge leeftijd hoe je stroken moest knippen van de radio en tv-gids. Vervolgens leerde hij ons hoe we van deze stroken pijlen konden rollen die je dan als en shagje moest dichtlikken. Met behulp van een stuk pvc pijp schoten we vervolgens de pijlen door openstaande ramen bij buren naar binnen. Toen mijn vader werd opgebeld, met de mededeling dat wij pijlen naar binnen bliezen, zei hij: “Ik zal zeggen dat ze dat niet mogen doen.” Later vertelde hij erbij dat hij haast zijn lachen niet kon houden, omdat hij ons dat net had geleerd.
Laatst hoorde ik tijdens de voorstelling van de Marokkaanse/Nederlandse cabaretier Najib Amhali een streek die ik graag zelf had uitgevonden. Zij bonden een stuk touw aan een plant in de tuin vast en het andere eind aan de deurknop van de voordeur. Vervolgens belden zij aan en terwijl de bewoner verstoord zijn voordeur open trok, trok hij tevens de plant uit de grond.
Nu weten jullie dat ik een zoon van vijf heb die ook zo zij streken begint uit te halen. Het betreft onschuldige streken die alleen maar een schrikeffect hebben zonder werkelijk schade te berokkenen. En daarvan is het nat spuiten van zijn vader als die rustig in de tuin ligt. Persoonlijk vind ik dat deze kwajongens streken erbij horen. De vraag is alleen moet je als vader deze streken ook stimuleren wanneer je merkt dat hij op dit gebied een achterstand oploopt?
Eigenlijk kan ik niet wachten om hem te vertellen wat wij vroeger uitvraten. Wij haalden zogenaamd voor school bij mensen oude kranten op. “Mevrouw heeft u nog oude kranten voor onze school?”
“Jullie gaan er toch geen fikkie van stoken in het bos hé?”
“Natuurlijk niet mevrouw, het is voor school.”
“Nou, ik zal achter even kijken of ik nog wat oude kranten heb liggen.”
Wanneer zij dan naar de keuken liep, gooiden wij de twee dozen met kranten die wij reeds hadden opgehaald, leeg in haar gang.
Is het raar als ik Jelle wakker maak om eens over zijn opvoeding te praten?
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
47, XX, + 21
Tot een week geleden had ik geen idee waar deze afkorting voor stond. U wel? Dan weet ik welke ellende u heeft meegemaakt of u heeft een goede medische achtergrond.
Zoals u wellicht weet hebben San en ik een zoon genaamd Jelle. Maar naast Jelle wilden wij graag nog een tweede kind. Na een aantal miskramen waren wij blij verrast dat San uiteindelijk weer zwanger was. Omdat het meerdere malen was misgegaan, keken wij van week tot week naar de ontwikkelingen van het vruchtje. Na zeven weken gingen wij met een foto van de echo naar huis. Ook in week negen konden wij een foto meenemen. We werden iets geruster en de hoop, maar tevens de angst nam toe. In week 11 werd voor de derde maal een echo gemaakt en met weer meer vertrouwen namen wij de foto mee naar huis.
De dag er na moesten we naar de VU om te kijken naar de dikte van de nekplooi van het vruchtje. Deze was te dik en dat betekende dat er een verhoogde kans was op chromosomale afwijkingen. We spraken met de arts en deze wist mede te delen dat de kans 1 op 5 was op chromosomale afwijkingen. Met lood en de moed in de schoenen verlieten wij te neer geslagen het ziekenhuis.
Maandag vorige week moest San een vlokkentest ondergaan. Hierbij gaan ze met een naald door de buik- en baarmoederwand. Dit is een pijnlijk gebeuren waar je twee dagen van uit de roulatie bent. Op woensdag hoorden wij dat het vruchtje minimaal het syndroom van Down had, of te wel het was een mongooltje. Wat nu?
Wij hebben besloten de zwangerschap af te breken. 47, XX, +21, betekent zoveel als een mongolide meisje. Ik ben trots op San, die naast dat ze dit mentaal voor de kiezen krijgt, alles ook nog eens fysiek moet ondergaan. I’m feeling down.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Volgens Jan Peter
Wij worden in dit land aangestuurd door een sprookjesfiguur uit een kinderboek dat door vele volwassen wordt gelezen. In de volgende verfilming krijgt onze minister president misschien zelfs een rolletje toebedeeld. Deze sprookjesfiguur heeft het over de normen en waarden van de hedendaagse maatschappij en wil dat de samenleving weer besef krijgt van de normen en waarden. Nu voel ik me niet geheel verbonden met onze Harry P. uit Den Haag, maar over die normen en waarden wil ik het wel met u hebben.
Vroeger was de meest galante manier van groeten het licht optillen van je hoed met een vriendelijke glimlach. Vandaag de dag proberen we elkaar af te snijden bij de wegversmallingen, zoals die in alle woonwijken voor komen. Als iemand mij voor laat dan steek ik altijd vriendelijk mijn hand op, ter dank voor het voor laten gaan. Zelf mag ik ook graag iemand voor laten gaan. Wanneer er dan een aantal auto’s zijn gepasseerd verwacht je dat er aan de andere kant van de wegversmalling een auto zal stoppen om jou voor te laten gaan. Juist op het moment dat je wilt optrekken probeert er één of andere proleet op volle snelheid door het gat te sturen. Stuurs kijken ze voor zich uit en durven je niet aan te kijken. Soms kan ik hier godverd…. godver…. pisnijdig om worden, maar meestal denk ik, hij zal wel haast hebben, of ziel.
Dat eeuwige gehaast en gedram van mensen, je wordt er doodziek van, want van die twee seconden wachten is nog niemand te laat gekomen. Het is galant en het siert de mens, daarom laat ik mensen netjes voorgaan, bovendien van dat haastige rijden word je gehaast.
Maar ja, niets menselijks is mij vreemd, want toen ik laatst haast had en twee auto’s voor mij reeds door de versmalling waren, stuurde ik mijn auto er nog snel tussendoor. Wel stak ik mijn hand nog op, maar dat zal eerder treiterend zijn overgekomen, dan vriendelijk.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
Sjansen op het werk
Onlangs schreef ik u een column over metacommuniceren, waarbij het zaak was om op het gevoelsniveau met de medemens te communiceren. In het verlengde van deze column las ik laatst een artikel in Intermediair over sjansen op het werk. Sjansen is op gevoelsniveau communiceren en dus een vorm van metacommuniceren.
Sjansen, zo zegt het artikel, draagt bij aan een betere sfeer op het werk en zorgt er voor dat mensen meer lachen en sjansen versterkt de teamgeest. Sjansen is het complimentjes geven aan collega’s en daar mogen best kleine plagerijtjes bij zitten. Let wel heren, met sjansen wordt bedoeld het min of meer verleiden van een collega maar niet met het oogpunt om tot sex te komen. Dus eigenlijk naar een restaurant gaan zonder iets te eten te bestellen.
Omdat sjansen op het werk niet tot sex hoeft te leiden, dacht ik zo dat ik dat dus ook bij mijn mannelijke collega’s kon toepassen. Zo maakte ik aan de lopende band complimentjes aan het adres van de mannen, maar het enige antwoord dat ik terug kreeg was: “Wanneer ben jij uit de kast gekomen?”
Mijn vrouwelijke collega’s reageren al niet veel beter. Als ik vraag of ze een nieuwe push-up hebben kijken ze me vuil aan en wanneer ik en compliment maak dat hun haar weer leuk gedaan is bij de kapper vinden ze dat heel attent. Dat ik er als plagerijtje aan toevoeg dat de kapper vergeten is die grijze haar achter hun oor te verven wordt weer niet gewaardeerd.
Omdat al dat verleiden als ongewenste intimiteit wordt gezien zit ik inmiddels bij mijn baas op het matje. Maar ik ben nu hem complimentjes aan het geven, dus we komen er wel uit.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Gouden momenten
Eén keer in de twee weken ben ik op vrijdag vrij en heb ik de hele dag om samen met mijn zoon op te trekken. Tenminste, als er niet een vriendje komt spelen. Hij is net 5, maar het gedonder begint nu al. Hij is verliefd. Nu is het wel zo, dat hij iedere week op een ander verliefd is, maar afgelopen vrijdag kwam voor het eerst zijn vriendinnetje spelen.
Omdat zijn vriendinnetje dichtbij woonde, gingen wij haar hand in hand ophalen. Dit is zo’n moment, dat je weet dat je de koning te rijk bent. Bij het huis aangekomen natuurlijk even gecheckt naar de staat van onderhoud en de grootte van de woning. De komaf is belangrijk en je kunt maar beter tijdig kijken op wat voor type vrouw je kind valt. Dan heb je tenminste nog genoeg jaren om dit bij te sturen, voordat het echt serieus wordt.
Bij de voordeur met een vlugge blik de moeder gescand, want daar gaan die meiden natuurlijk toch op lijken. Tot nu toe valt er niets bij te sturen, alles OK bevonden. Even gevraagd of vriendin lief alles mag eten en drinken. Ja! Niets mis met de genen.
Jelle speelt wel vaker met zijn buurmeisje, maar dit doet hij al vanaf dat hij anderhalf is. Nee, dit is andere koek. Kijk, bij vriendjes is het meteen stoer praten en zich uitsloven, maar toen wij terug liepen naar ons huis, met het vriendinnetje, zag je aan heel zijn gedrag dat hij liever was en minder stoer deed, alhoewel hij honderd uit liep te praten. Het vriendinnetje keek een beetje verlegen en beiden voelden duidelijk een verschil met “gewone vriendjes”. Dit was zo’n gouden moment dat ik gelukkig niet heb gemist.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Disneyland
Youp van 't Hek heeft een half uur durende conference over Ikea, waar de gemiddelde Nederlander toch op zaterdag heen moet, om samen met zijn vrouw meubelen te shoppen, terwijl de kinderen in het ballenbad zwemmen. Afgelopen weekend ben ik samen met mijn vriendin en kind naar Euro Disney geweest. Wacht maar tot Youp van 't Hek Disneyland Resort Parijs heeft ontdekt, wat dan zijn je zuur verdiende centen die je naar de erfgenamen van Walt Disney hebt overgemaakt helemaal voor een verloren zaak geweest. De kinderen vinden het fantastisch en je vrouw trouwens ook, maar rustig achteroverliggen in de zon met een boek in je kluiven gaat dus niet. Als de vakantie voor jou een baken van rust in de jachtige wereld is, dan kun je het welvoeglijk shaken in Disneyland.
Iedere maand in Disney heeft een thema, maar die van de zomermaanden is druk, drukker, drukst. In februari was het thema Timon en Pumba, de off shoots van de Leeuwenkoning. Buiten het feit dat gedurende deze periode het kind gratis mee mocht, was het gedurende deze tijd van het jaar dat het eigenlijk koud, winderig en vooral nat moet zijn, relatief rustig. Met al mijn scepsis hadden we in november gereserveerd en niet voor niets. Zo'n familie tripje mag het een en ander kosten. De reis is ontzettend duur, maar het hoort bij de opvoeding van je kind. Voor een fles bier betaal je lachend vijf en een halve euro, maar dan komen de Disney figuren je wel persoonlijk een hand geven in een sprookjes omgeving waar Alice in Wonderland nog geleefd heeft.
Na drie dagen Disneyland sta ik een stuk positiever tegen over deze legale manier van geldklopperij. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en het park ziet er schitterend uit. Een leuk idee dat we kunnen uitwerken is een piratenfeest. Zo gejat van de familie Disney. En de blije lach op het gezicht van Jelle is natuurlijk onbetaalbaar, want daar doe je het allemaal voor. Een eenvoudige maaltijd van tweeëndertig euro, waar je dan ook nog eens twintig minuten voor in de rij moet staan telt dan niet meer mee. Het kan allemaal erger, want zomers duurt zo'n maaltijd halen al snel driekwartier. Bovendien we hadden zonnig weer, terwijl het in Nederland regende en zo hoort vakantie te zijn. En sinds Disneyland hoef ik thuis ook niet meer uit te leggen dat de Trip naar Wales duur is, want die kun je van je hand geld in Disney betalen.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Metacommuniceren
Vandaag de dag moeten we niet vragen; “Hoe gaat ie?”, maar je moet vragen, “hoe voel je je?” Het is zaak om op het gevoelsniveau te communiceren, het zogezegde meta-communiceren. Als je bij iemand thuis komt die net een nieuw huis heeft, zeg je niet “wat een mooie huiskamer”, maar “deze kamer straalt warmt uit” of “deze kamer geeft je echt het gevoel thuis te komen.”
In dit verlengde ligt het leidinggeven van vandaag de dag. Tijdens coachingen wordt er aan je gevraagd, “hoe voel je je?” En een leidinggevende vraagt niet of je iets wilt doen, maar stelt vragen in de trant van “wat vind jij er nou van”, “hoe zou jij dat aanpakken”, “wat is jouw gevoel daarbij?” Dit dralen duurt net zolang, totdat je zegt wat hij eigenlijk in één vraag had kunnen bewerkstelligen. Doodop word je van deze manier van communiceren. Liever spring ik, als commerciële tijger direct op mijn doel af en gebruik zweverijen slechts indien nodig.
Zo kwam ik afgelopen vrijdag in een kroeg wachtend op een paar vrienden. Even later kwamen twee dames binnen, waarvan er één vroeg of de kruk rechts van mij vrij was. Ik antwoordde: “Ja. Deze kruk is ook vrij”, en schoof de kruk links van mij in hun richting.
De dames kwamen er gezellig bij zitten en bestelden voor hen zelf een wijntje en ik sloeg het aangeboden biertje af. Ik moest nog rijden. We raakten in gesprek over waar ik dan wel heen moest rijden, ik was in Blaricum en moest nog naar Haarlem. Het gesprek verliep in een ontspannen sfeer en ik overwoog om te zeggen: “Wat een warm café, het geeft het gevoel alsof je thuis komt.”
Ik deed dit echter niet, want als commerciële tijger ben je doelgericht. Zij had inmiddels al twee keer gecommuniceerd middels het verwijden van de pupillen en het leggen van haar hand op mijn bovenarm. Ik dacht aan de metacommunicatie, maar kon niets beters verzinnen dan: “Ken je mijn baas?”
“Ja”, antwoordde ze, “maar ik wil niet weer de hele avond praten, ik heb liever dat je mee gaat.”
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Geen vrouwenverrassingsavond
De afgelopen paar jaar hebben wij uit hoofde van de feestcommissie een vrouwenverrassingsavond gehouden. Het afgelopen jaar vonden wij als feest-commissie minder geslaagd dan het jaar daarvoor toen we met z’n allen aan het gourmetten waren en er als klap op de vuurpijl een line dancer langs kwam. Omdat wij niet ieder jaar deze avond wilden regelen hebben wij dat dit jaar achterwege gelaten. Wel hebben we een gourmetavond georganiseerd, waarvan Ryan zei: “Dit hadden we misschien beter op Valentijnsdag kunnen doen, dan de week erna.”
“Je kunt de leuke momenten beter spreiden”, antwoordde ik, “zodat je nog eens wat meemaakt.”
Een drietal vrouwen die wij niet bij naam zullen noemen zijn met kortingbonnen naar de Breukhoven kliniek in Den Haag geweest. Je weet wel van: “Hallo jongen, dit is je moeder.”
Gelukkig is het niet alleen Botox dat de klok slaat en je kunt er wel degelijk vandaan komen zonder eeuwige glimlach die je iedere drie voor APK moet laten bij spuiten. Het is namelijk ook mogelijk een ‘gewone’ gezichtsbehandeling te nemen. De gezichtjes werden lekker gepeeld en dit alles onder het genot van een glaasje champagne.
Met glimmende toet kwamen de dames thuis en de huid leek weer veerkrachtig als jaren daarvoor, maar wat bleek bij thuiskomst het commentaar: “Als jullie nog eens een vrouwenverrassingsavond willen organiseren, geef ons dan maar geld, want dit is pas echt verwennerij.”
Dus heren in de toekomst hoeven wij geen verwennerij meer voor de dames te regelen, want ze hebben liever geld. Ze krijgt van mij nog één keer geld voor plastische chirurgie, dan kan zo mooi dat gat in haar hand laten dicht naaien en voor de rest aan verwennerij gaat ze dan zelf maar sparen, want voor ons mannen is de lol eraf.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
De poesin
In een eerdere column heb ik het al gehad over de poes. Deze column was gebaseerd op de waarheid over het aanlopen van Smuggie op een regenachtige vrijdagavond op de club. Wat in die column nauwelijks de aandacht kreeg is het feit dat ik thuis twee katten heb. Althans mijn vriendin heeft twee katten. Toen ik mijn vriendin leerde kennen had zij twee katten, van die mannen zonder ballen, maar die nog steeds knorren als je ze aanhaalt. Inmiddels zijn beide katten waar ik toch aangewend raakte overleden. Voor de opvoeding van onze zoon vonden wij het belangrijk dat hij met beesten opgroeit, dus hadden wij de beslissing te maken welk beest zullen we nemen. Zelf ben ik helemaal niet zo'n vent die een huisdier moet hebben, maar als er dan toch een komt, dan maar een hond. Ik ben opgegroeid met boxers en ik vind dit nog steeds fantastische honden. Boxers zijn vechtersbazen, uitermate lief voor kinderen en nooit chagrijnig.
Nu is het met een hond zo, dat vader in weer en wind met dat beest buiten moet lopen ook al is ie van moeder of van de kinderen. Vooralsnog is het in ons schema van werken moeilijk in te passen om een hond te nemen. Daarom heb ik een jaar geleden ingestemd met twee nieuwe cyperse katten. Het zijn broer en zus. Ik heb met mijn vriendin afgesproken dat ik na een jaar negativiteit, niets anders dan lof over de katten zal spreken. Nadat Splinter, het mannetje ons dekbed had nat-gezeken hebben wij hem rancuneus van zijn ballen ontdaan. Naast de dertig euro aan operatiekosten, kostte het me ook een nieuw dekbed.
Thijsje, is het meisje en heeft nog al haar orgaantjes. Vandaag beginnen haar hormonen op te spelen. Dit betekent niet dat zij chagrijnig wordt, maar eerder beregeil. Heren ik het hormoon proberen af te tappen, maar het werkt alleen bij katten. Thijsje knort de hele dag, dat het een lieve lust is. Thijsje was aan de pil, maar omdat het zo leuk is zijn wij (San en ik) zakelijk overeengekomen, dat er een nestje mag komen. Jaja, ik hoor u denken, wat is die Ronald genereus, wat een family man, maar besef u dan wel dat ik net vloekend en tierend een half achter het mannetje heb aangerend, omdat de dierenwereld niet zoiets heeft van "Ik blijft met mijn poten van mijn eigen zus af."
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Beroepsgebonden
Bij bepaalde beroepen heb je een voorstelling van hoe iemand eruit ziet. Zo ziet een militair er autoritair uit, heeft een brandweer man een stoere uitstraling en wil elke vrouw over zijn schouder naar buiten worden gedragen.
Ja, Edwin het is me wat. Wist u dat er onderzoek is gedaan naar het meest sexy beroep en dat de brandweerman in de top vijf stond, ik geloof zelfs op 1. Leuk om te weten maar we dwalen af.
Een professor heeft verstrooid een bril op zijn voorhoofd en is altijd zijn bril kwijt. Een kapper is altijd homofiel of moet nog in de penopauze komen.
Maar bij sommige beroepen is juist het gemis van bepaalde zaken kenmerkend voor het beroep. Zo heeft de kapper, om maar weer bij hem terug te komen, meestal geen haar en probeert dat te compenseren met een grote snor. De gynaecoloog heeft vaak geen vrouwelijk geslachtsorgaan.
Ik kwam op dit idee tijdens een seminar van mijn werk voor tandartsen. Ik vroeg mij af of deze heren nu hun hele leven zo goed gepoetst hadden of dat de helft van hen met een bek vol tanden zou staan als je hem vraagt of hij zijn eigen tanden nog heeft.
Na afloop van het seminar was er een wijnproeverij en hoe meer ik proefde, hoe meer ik er vanuit ging dat mijn stelling klopte. Niet dat de ene na de andere tandarts zijn tanden op tafel legde. Neen. "Het beste bewijs van het feit dat mijn stelling klopt, ben ik zelf", zei hij volmondig zich op de borst rammend. Ik ben tenslotte bankier en heb nooit ene stuiver op zak.
Ronald
<<<<<<<<<>>>>>>>>>
Gourmetavond (21-02-2004)
Waarom gourmetten. Gourmetten staat voor gezelligheid, maar vraagt u zich af waarom wij mannen nu zo graag gourmetten? Anders zijn we er toch ook niet zo happig op om te koken? En mannen die wel van koken houden, doen aan het macho imago niet veel goeds. Kijk bijvoorbeeld naar Joop en Rudolf. Nee, de gedachte achter het gourmetten ligt veel dieper en we moeten verder terug in de tijd om het gourmetgevoel werkelijk te snappen.
Vroeger in die goede oude steentijd gingen de mannen op jacht en waren soms dagen van huis om een paar pré historische zwijnen te schieten. Schieten gebeurde met een met grote kiezelstenen doorgeladen katapult. Of de geroutineerde jager die met een speer tussen zijn armen en benen geklemd uit de boom op het zwijn sprong om de met steen geslepen punt van de speer tussen de schouderbladen van het zwijn te drijven. In die tijd werd er nog gevochten om het eten binnen te halen.
Wanneer de mannen uitgeput terugkeerden in het van plaggen opgebouwde dorp dan hoorde je al snel de van klei gebakken potten rammelen en werd soep getrokken van het restvlees als hersenen en ingewanden. De grote lappen vlees werden door de vrouwen bereid en gezouten. ‘s Avonds werd er onder het genot van voldoende voedsel en drank gezellig om het vuur gezeten. De immer blije vrouwen trokken op zulke avonden hun man de hut in, omdat hij ongeschonden van de jacht was terug gekeerd.
Oké ik weet dat de jacht niet meer is, maar de gezelligheid van rammelende pannetjes wel en als ik op de fiets met een biefstukje onder mijn arm naar de gourmetavond fiets lijkt het net of ik mijn prooi heb overwonnen en na noeste arbeid terugkeer in het dorp.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>
De Poes
Het gebeurde op die avond, ik schat dat het een avond was aan het begin van de maand november van het jaar 2003. De herfst had zijn aanvang genomen en het begon al te schemeren toen uit het struweel een rode gelapte kater kwam aanlopen. Hij liep rond de enkels van de trainende rugbyers en wreef zich om aandacht te vragen langs de kuiten van de spelers. Liefdevol volgde de poes ons over het veld. Sommigen konden de verleiding niet weerstaan en tilden de poes op om hem onder zijn kin te kriebelen. Ondanks meerdere pogingen om de kat naar huis te sturen bleef de kat terugkomen. Uit eindelijk brachten we de poes in het clubhuis, zodat hij in ieder geval tijdens de training niet voor onze voeten zou lopen.
Na de training probeerden we wederom de kat naar huis te sturen om de krullen van de trap te krabben, maar hij bleef maar terugkomen. Smuggie, want zo hadden we hem en passant genoemd, liep over de bar en bleef zich warm wrijven aan de kuiten van wie maar niet opzij wilde gaan. Dierliefhebbers als wij waren, kwamen we na een paar uur op het idee dat Smuggie misschien gewoon eten wilde. Wouter wist op voortreffelijke wijze een frikadel in de magnetron klaar te maken en na één keer zijn bekje verbrand te hebben zat hij toch lekker te eten. Smuggie bleek een goede naam te zijn, want binnen no time was de frikadel verdwenen. Smuggie was een dakloze kat van ongeveer vier maanden, maar dat hadden we toen nog niet in de gaten, omdat hij geen kranten verkocht.
Voor wie het wil weten: de poes heeft onderdak gevonden bij Colin en maakt het goed. Smuggie is inmiddels een flinke kater aan het worden, alhoewel Smuggie niet meer zo een goede naam is, want ..., je weet wel ..., je kent Monique.
Ronald
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>
30 jaar The Smugglers
Er gebeuren veel zaken op de wereld waar wij gewone burgers geen weet van hebben. Via de satelliet worden er foto’s van ons genomen en geheime militaire acties uitgevoerd zonder dat wij dat weten.
Zo gebeurde het dat ik net vijf jaar en twee dagen was en vrolijk zingend langs de deuren ging. Het was Sint Maarten en ik maakte mijn moeder uit voor dikzak en de muis lag in het ziekenhuis. Ja er gebeurde toen al erg veel in mijn leven. Voor al deze valse beschuldigingen kreeg ik van de mensen ook nog snoep. Dit onschuldige tafereel speelde zich af terwijl er elders in de Gemeente Velsen het snode plan werd bedacht om Rugby Club The Smugglers te stichten. Met succes werd deze intrige gesmeed en we weten inmiddels allen wat de gevolgen zijn. Toen ik thuis kwam en de eerste hand met harde pepernoten in mijn mond stak kon ik nog niet bevroeden dat ik mij bij deze afscheidingsbeweging van de Strawberries zou aansluiten.
Het duurde nog geruime tijd voordat ik werkelijk bekeerd zou worden tot Smuggler. Wel had ik tijdens mijn studie meegetraind met een Leids studententeam, maar geen wedstrijd gespeeld. Een paar jaar later kwam het eerste contact tot stand. Het betrof een mooie zomerse dag en The Smugglers organiseerde een touwtrektoernooi. Met het judoteam namen wij deel aan dit toernooi. Er was live muziek en er werd flink getrokken, iets waar ik als student natuurlijk specialist in was.
Na de wedstrijden wist Jan van Bakel mij te vertellen dat hij lid geworden was en of ik ook ging rugbyen. Ik had altijd al de interesse gehad, maar het was er nog niet van gekomen. Ik antwoordde derhalve: “Nee.”
Jan die eigenlijk niets in zijn leven alleen wil doen zei; “Ik betaal de helft van je contributie.”
“Dat doe je toch niet.”
“Jawel.” En twee tellen later legde Jan de helft van de contributie op tafel en ik kreeg een kwitantie dat de helft betaald was.
Toch enigszins verbaasd, maar wel blij verrast, werden we aangekeken toen wij in sporttenue op de strandtraining verschenen. Ik was in die tijd 26 jaar en redelijk fit. Volgens Ron was ik een jonge god. Niet veel later kreeg ik echter een vriendin en was ik alleen nog jong.
Inmiddels ben ik 35 en is het jonge er ook van af. Ik vind het leuk om foto’s uit het verleden te zien, waarbij ik een deeltje van de rugby historie ben geworden. Een paar maanden terug hebben we nog de videoband gekeken van Aerobic. Op zich een ontzettend leuke video band, waarop te zien is hoe Jean van de Broek als Fred Astaire de billen van de instructrice volgt. Minder grappig was het om te zien hoe daarnaast en redelijk afgetrainde jongen met haar stond, die volledig uit de maat om zijn as sloeg en bovendien erg op mij leek.
De jaren hebben op mij wel degelijk vat gekregen, van ongebonden jongen ben ik gaan samenwonen, heb een kind en voel me daar ook nog prettig bij. Fysiek ben ik zwaarder en kaler geworden. De enige constante factor is de vrijdagavond en zondag waarop er gerugbyd wordt. De sfeer binnen The Smugglers is en blijft ouderwets gezellig. En als San na een avondstappen op zaterdagochtend tegen mij zegt: “Jullie zijn net een stel pubers”, dan weet ik dat de gezelligheid blijft.
Laatst hebben we afgesproken dat wij in de huidige samenstelling nog vijftien jaar door moeten. Bij deze wil ik voorstellen dat wij in ieder geval nog de verplichting hebben om twintig jaar lid te blijven. Wel zullen er enige aanpassingen dienen te gebeuren. De gemiddelde leeftijd is dusdanig hoog dat wij tegen die tijd toch aardig richting ons pensioen gaan. In deze denk ik dat het zinvol is om de jeu de boules baan aan te leggen en daar een paar bankjes naast te plaatsen. Ook dient de toegang tot het clubhuis drempel vrijgemaakt te worden, zodat wij niet voorover over onze rollator naar binnen kiepen. Tevens dient er een dame gezocht te worden die wij vrolijk in haar billen kunnen knijpen en met onze tandeloze monden kunnen toelachen. De stoeltjes onder de douches zijn prima, maar er moeten wel twee beugels naast gemaakt worden, zodat we niet van de kruk afvallen. Voor sommigen is het wellicht handig dat wij een verpleger in dienst nemen die ons kan wassen. Een verpleegster kan dan misschien ook omdat wij op dat gebied ongevaarlijk zijn geworden.
Afijn, ik loop misschien wat op de feiten vooruit, maar het is van belang dat wij de club blijven steunen. Het is goed dat wij in de laatste jaren een sterke kern van spelers hebben opgebouwd en dat er ook nieuwe leden bij komen die zich thuis voelen bij The Smugglers. Mijn voorstel is dan ook om het feest te vieren met een overwinningsborrel voor de sfeer die The Smugglers tot een hechte club maakt.
Ronald
P.S. Ondanks het feit dat het bovenstaande met een serieuze ondertoon wordt afgesloten, hoeft u niet te verwachten dat in de toekomst al mijn stukken zo aflopen.